آخرش را می‌سپارم به حی قیوم

تو هنوز نمی‌دانی ولی من از آن آدم‌هایی هستم که آخر و نتیجه‌ی کارهایی که می‌کنم برایم آن‌قدر‌ها هم مهم نیست. یعنی علاقه به آن کار و هم رضایت شخصی بر طبق نیازهای دینی و دنیایی‌ام برای انجام آن کار کافی‌ست. معمولا حرف مردم برایم کم‌ارزش است و تلاش خودم برایم مهم‌تر است. خلاصه همه‌ی این‌ها را گفتم که برسم به این‌که برعکس همیشه دیشب توی رخت‌خواب به تنها چیزی که فکر می‌کردم آخر این دوره‌ی بارداریم بود. و این‌که چطور محتاج این هستم که به خوبی و سلامت سپری شود و تو آدم سالم و معقولی از کار دربیایی. خودم هم می‌دانم این‌ها که دست من نیست. این‌ها دست خداست. ولی دل من هم این وسط شور می‌زند.