آن دیوار شیشه ای

من داشتم قدم می زدم و حواسم خدا می داند به کجا بود که این دیوار شیشه ای روبه رویم را ندیدم و با سر رفتم توش. حالا کمی دماغم زخمی شده و پیشانیم ورم کرده ولی از آن بدتر دلم است که از جایش در رفته. باید ببرمش شکسته بند؟ آنهایی که مفاصل دست و پایشان در می رود را می برند کجا که برایشان جا بیندازد و آتلی چیزی بببندد که دوباره بشود شبیه اولش؟ اصلاً دوباره مثل اولش می شود؟

پ.ن: می گذارم پای دعاهایمان. مگر دعا نکرده بودیم به استقامت در دین و شناخت راه از بیراه و رضایت خدا؟

حس حسادت برانگیز رنگی

آمده ام کتابخانه که دوباره طرح تحقیق بنویسم. دور تا دورم پر از کتاب و پرینت مقاله است و لیوان قهوه ام و ظرف سالادم که دخترک می پرسد «اشکالی ندارد بشینم سر این میز؟» قیافه اش را دوست دارم چشمانش مهربان است از پشت عینک و یک طور خوبی آستین بلوز سفیدش از زیر جلیقه ی سبزش زده بیرون. اگر همه ی اینها هم نبود بهش می گفتم بشین؛ حس بهتری است که کس دیگری را هم کنار خودم مشغول خواندن و نوشتن می بینم وقتی سرم به درس گرم است. نشست و همانطور که من با سطوح مختلف آتوریته ی دینی در مقاله ی کمپبل درگیر بودم او کیسه زردی را که همراهش بود باز کرد و 3 4 تا مجله ی طراحی لباس در آورد و خواند و مدل ها را نگاه کرد. من از هویت مشترک دینی نوشتم او از کیسه های زیپی کوچک، نمونه پارچه های رنگارنگ در آورد و از هر کدام چند رنگ و طرح برداشت، میزان کشش شان را امتحان کرد و روی برگه هایش یادداشت کرد. من از تاثیر دنیای مجازی بر روند شکل گیری مذاهب جدید خواندم، او طرح دامن های پرچین و شلوارک های تابستانی را روی کاغذ کشید و جلویشان شماره گذاشت.

پ.ن: ما چه کار می کنیم غیر از پیچیده تر کردن روابط و دنیای اطرافمان؟

از عمق زخم

من جزو زخمی و مجروح های درگیری های اخیرم؛ هنوز به هوش نیامده ام. 

فِى تَرْکِ دُعَاءِ النَّاسِ*

این شبها دوستانمان حرف های خوب زیاد زده اند برایمان. ولی این روایت از یکشنبه شب که شنیده امش مدام در خواب و بیداری در ذهنم چرخیده است:

مـُحـَمَّدُ بـْنُ یـَحـْیـَى عـَنْ أَحـْمـَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ أَبِى إِسْمَاعِیلَ السَّرَّاجِ عـَنِ ابـْنِ مُسْکَانَ عَنْ ثَابِتٍ أَبِى سَعِیدٍ قَالَ قَالَ لِى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا ثَابِتُ مَا لَکُمْ وَ لِلنَّاسِ کُفُّوا عَنِ النَّاسِ وَ لَا تَدْعُوا أَحَداً إِلَى أَمْرِکُمْ فَوَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ أَهْلَ السَّمَاءِ وَ أَهـْلَ الْأَرْضِ اجْتَمَعُوا عَلَى أَنْ یُضِلُّوا عَبْداً یُرِیدُ اللَّهُ هُدَاهُ مَا اسْتَطَاعُوا کُفُّوا عَنِ النَّاسِ وَ لَا یـَقـُولُ أَحـَدُکـُمْ أَخِى وَ ابْنُ عَمِّى وَ جَارِى فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَیْراً طَیَّبَ رُوحـَهُ فـَلَا یـَسـْمَعُ بِمَعْرُوفٍ إِلَّا عَرَفَهُ وَ لَا بِمُنْکَرٍ إِلَّا أَنْکَرَهُ ثُمَّ یَقْذِفُ اللَّهُ فِى قَلْبِهِ کَلِمَةً یَجْمَعُ بِهَا أَمْرَهُ

اصول کافى، جلد 3، صفحه 302، روایة 2

ثـابـت ابـى سـعید گوید: امام صادق (ع) به من فرمود: شما را با مردم چه کار؟ از مردم دست بـداریـد و هـیـچـکـس را بـه مـذهـب خـود نـخـوانـیـد، بـه خـدا کـه اگـر اهـل آسـمـان و اهـل زمین تصمیم گیرند که بنده اى را که خدا هدایتش را خواسته گمراه کنند نتوانند، از مردم دست بدارید، و هیچکس از شما نگوید: این برادر من است، پـسـر عـمـوى مـن اسـت، هـمـسـایـه مـن اسـت، زیـرا هـرگـاه خـداى عـزوجـل خـیـر بنده اى را خواهد، روحش را پاکیزه کند، آنگاه هر خوبى را بشنود بشناسد و بپذیرد و هر زشتى به گوشش رسد انکار کند، سپس خدا در دلش کلمه اى افکند که به سبب آن کـارش را فـراهـم سـازد.

* باب "دعوت نکردن مردم" بابی است در اصول کافی. جلد 3