گفت خود دادی به ما دل حافظا

یک‌ماه است که سردرگم چیزی گم‌شده‌ام که نمی‌دانستم چیست؛ چند روز است فهمیده‌ام. پیش خودم حساب کردم دیدم انگار از پارسال که از ایران برگشتم به غیر از تمام تابستان «باران تویی» و «نه فرشته‌ام نه شیطان» گوش کردن هیچ موسیقی خوبی برای خودم به دل خودم گوش نکرده‌ام. هرچه برای آیه گذاشته‌ام را شنیده‌ام خودم هم. 

صبح که آیه را می‌بردم کتاب‌خانه «رندان مست» گذاشته بودم توی ماشین. آیه با یک‌بار شنیدن، تم را گرفته بود و ول نمی‌کرد. تا وقتی بخوابد یک‌بند گفت رندان سلامت می‌کنند و یک‌سری کلمه‌ی نامفهوم با ریتم صحیح آهنگ. ولی من عمیقا به دل‌تنگیم به موسیقی خوب پی بردم. شب، بیست دقیقه‌ی آخر کلاس فرانسه، داشتیم Non, Je ne regrette rien گوش می‌کردیم برا لیسنینگ و کامپرهنشن. بعد من نزدیک بود اشک‌هام بچکد از بس دل‌تنگ بودم. برگشتنه توی ماشین ادل داشت Skyfall می‌خواند. یعنی کائنات دست به دست هم داده‌اند من را دیوانه کنند امشب. 

کمبود موسیقی خوب دارم این‌روزها. سه سال است هیچ آرشیوی جمع نکرده‌ام. بیشتر آرشیو‌های قدیمی‌م دیگر به کارم نمی‌آیند. باید به فکر دل‌تنگیم باشم. 

پ.ن. هیچ‌ اردیبهشتی نیامده که من از رها کردن سه‌تار زدنم پشیمان نشده باشم، دقیقا هیچ اردیبهشتی. گرچه حالا فکر می‌کنم اگر باز بخواهم سازی دست بگیرم تار است نه سه‌تار. نمی‌دانم در این شهر می‌توانم کسی را پیدا کنم که سیم آخر سه‌تارم را تعمیر کند و مدتی با هم ساز بزنیم که یادم بیاید کجای ماجرا بودم یا نه. آدم گاهی در زندگیش کارهایی می‌کند که تا عمر دارد پشیمان است از تصمیمی که گرفته.