آدم‌های داستان‌ها را جدی بگیرید

دیشب داشتم فراید رایس درست می‌کردم. یاد یاسی سعادت‌آباد افتادم که غذای چینی درست می‌کرد. یاد لیلای مهرجویی افتادم که باز هم لیلا تویش غذای چینی درست می‌کرد. البته که لیلا و مکث‌هاش و حرکات چشم‌ها و چانه و دست‌هاش حتی نقش‌های ضعیف را هم در ذهنت ثبت می‌کند ولی سعادت‌آباد روایت و شخصیت‌پردازی به یادماندنی‌ای داشت. 

کلا چند وقت است رفته‌ام در بحر این‌که کدام یک از شخصیت‌های داستان‌ها و فیلم‌ها در طول روز هم‌راهیم می‌کنند. عجیب است تاثیر این آدم‌ها و فضا‌ها بر زندگی روزمره‌. 

اگر فرصت داشتم لابد همه را این‌جا برای خودم ردیف می‌کردم برای ثبت در تاریخ ولی فرصت نوشتن من همین یک ساعت خواب بعد از ظهر آیه است و من تا خودم را جمع و جور کنم و کلمات را کنار هم بچینم، یک ساعت تمام شده. 

خواستم به خودم یادآوری کنم که سال‌های دور دبیرستان و دانشجویی در ایران، به شدت مراقب ساید افکت‌های این مقولات فرهنگی بودم. گرچه شاید هنوز درست تجربه‌شان نکرده بودم. ولی ذائقه‌م را داشتم تربیت می‌کردم، خیلی آگاهانه. از یک‌جایی به بعد ولی شاید حس کردم تا تجربه نکنی چطور می‌توانی تربیت کنی؟