اعضای شبکه‌های اجتماعی آن‌لاین هیچ‌وقت نمی‌میرند

یکى از آشناهاى دنیاى مجازى من چند روز پیش از دنیا رفت. مى‌‌دانستم مریض است ولى نه در این حد. این‌‌که من چقدر آن‌روز عصر تا شب بى‌‌صدا گریه کردم به بهانه‌‌هاى مختلف، بماند. موضوع بغرنج‌‌، تعریف اتفاق بود براى دور و برى‌‌هام. مثلا من بگویم کى بود این آدم؟ دوست بودیم؟ نه. ما یک سال و خرده‌‌اى بود هم‌‌دیگر را توى یکى از همین شبکه‌‌هاى اجتماعى مجازى مى‌‌شناختیم. نمى‌شناختیم حتی. در حد مراودات روزمره و لایک و کامنت. همین. آدم چطور مى‌‌تواند به دیگران بگوید این آدمى که بود در روزمره‌‌هایم (در همان حد کامنت و لایک و استتوس) مرده و دیگر نیست و من اصلا نمى‌‌دانم کى بود حتى. من فقط چیزهایى را از او مى‌‌دانستم که خودش در شبکه مى‌نوشت. از این بغرنج‌‌تر این است که براى خودم هم نامعلوم است دلیل شدت این ناراحتى. این‌‌که فهمیده‌‌ام در شهر کوچکى در جنوب زندگى مى‌‌کرد و امکانات پزشکى این قدر محدود بود که هر بار بیماریش اوج مى‌‌گرفت مجبور مى‌‌شد برود شیراز و واقعا مریضیش چیز کشنده‌‌اى نبوده دردم را زیادتر مى‌‌ کند البته.

یک‌بار دیگر این ویژگی ناتمام و ممتد بودن دنیای مجازی حتی بعد از نیستی کاربر خورد توی ذوقم. چیز دردآوری‌ست. آدم نمی‌داند با این پروفایل‌هایی که دیگر صاحبانشان توی این دنیا نیستند چه کند. با چراغ دائم نارنجی کسی که دیگر نیست. با استتوس‌هایی که مانده‌‌اند روی دیوار و هی خودشان را می‌کنند توی چشم ما زنده‌ها ...