این یک متن تبلیغاتى‌‌ست

یک حرکتى راه افتاده از طرف بچه‌‌هاى این طرف آب که مى‌روند از دوستانى که داخل ایرانند و به هر دلیلى انتخابات را تحریم کرده‌اند، خواهش و تمنا که لطفا بروید به جاى ما راى بدهید. و بعله ما طرف‌دار اصلاحات بودیم و هستیم و خواهیم بود پس لطفا به روحانى راى بدهید از جانب ما. تابه‌حال چندین نفر از دوستانم موفق شده‌اند کسانى را پیدا کنند که طرف حاضر شده جاى آن‌ها برود و راى بدهد (شوخى: لابد این دوست ما هم که دستش به صندق راى نمى‌رسد، به جاى آن دوست تحریمى باید ٤ تا لیچار بار حکومت کند). اولا من هنوز کسى را پیدا نکرده‌ام که هم‌چین کارى براى من بکند، ثانیا اگر یک تحریمى حاضر شده این کار را بکند یعنى کم‌‌‌‌کارى از ماست لابد که هنوز تحریمى باقى مانده. 

حالا فیس‌بوک و پلاس و فرندفید و غیره دارد مى‌ترکد از توصیه‌ى دوستان که چطور دیگران را قانع کنیم به راى دادن. انواع راه‌کارهایى که ممکن است در این دو روز جواب بدهد و ایده‌هاى مبتکرانه دارد بروز  مى‌کند از در و دیوار. من ولى هنوز راضى نشده‌ام زیر بار این یک قلم بروم. تبلیغ کنم؟ تخم امید پخش کنم؟ واقعا؟ من که خودم هنوز ته تردیدم؛ ولى بنا را بر امید گذاشته‌ام. حتى مطمئن نیستم رایى شمرده شود ولى براى خودم به اندازه‌ى یک راى دلیل دارم. که چاره‌ى دیگرى هم مگر هست؟ که ما راه و روشى را که فکر مى‌کنیم صواب است مى‌رویم. که هزار چیز دیگر. ولى هنوز حاضر نیستم مثل ٤ سال پیش بنشینم پاى تلفن از این سر دنیا به دوست و فامیل و آشنا زنگ بزنم که بروید و به میرحسین راى بدهید. که بعد، آن روزها پیش بیاید و من هرلحظه خودم را نفرین کنم که چه امید و شورى انداختم در دل مردم. که بعدش طالب راى هاشان باشند و بریزند توى خیابان و قلب من بیاید در دهنم که آیا زنده و سالم بر مى گردد از خیابان؟ چه نفرین‌ها که نکردم خودم را. هنوز حاضر نیستم دیگر آن‌طور سنگ به سینه بزنم. تنها کارى که تا همین حالا حاضر به انجامش شده‌ام  تغییر عکس پروفایل فیس‌بوکم بوده و این دو متن اینجا. حالا هم باز از همین تریبون نیمه‌رسمى اعلام مى‌کنم که راى ندادن هیچ چیز را درست نمى‌کند. 

پ.ن. آهاى! از پاى اینترنت کوفتى پاشید برید دو نفر، پنج نفر، ده نفر دیگر را قانع کنید به راى دادن.