تیتر این پست را یکی دیگر برداشته

چند روز است دارم فکر می‌کنم به این‌که باید در اقصی نقاط خانه که رفت و آمد دارم کتاب‌های مختلف بگذارم، و تقریبا گذاشته‌ام. چرا؟ چون مگر آدم چقدر می‌تواند دور خانه دنبال کتاب‌هایش بگردد. بعد حوصله نمی‌کند و می‌رود سراغ همان اینترنت گردی لعنتی و یک دنیا اطلاعات پراکنده که به درد هیچ می‌خورند فقط. یک‌گوشه‌ی آش‌پزخانه را گذاشته‌ام برای کتاب‌هایی که مربوط به تربیت بچه و این‌چیزهاست. توی اتاق آیه چند تا مجله‌ی جامعه‌شناسی گذاشته‌ام که وقتی دارم می‌خوابانمش و هی برای خودش توی تختش وول می‌خورد، من چکیده مقاله‌ها را بخوانم. رمان‌ها و داستان‌ها البته جایشان کنار تخت‌خواب خودم است. روی میز نشیمن هم هنوز بین شعر و نوشته‌های مذهبی معلق مانده‌ام. 

پیداست که خانه‌ام بازار شام است؟ بله هست. کجاش بد است اصلا؟ آدم بچه‌دار که تازه خانه عوض کرده طول می‌کشد تا زندگیش منظم شود و این اصلا چیز بدی نیست (این البته تلقین است به خودم). چون بچه کار دارد و تمام وقت آدم را پر می‌کند. نه‌ این‌که من از این مادرها باشم که یک‌بند بچه پر کمرشان است و دارد از کت‌وکولشان بالا می‌رود (خوب و بدش را نمی‌دانم). من فکر می‌‌کنم - جدای از این‌که بچه نباید دچار کمبود محبت شود - با این سرعت یادگیری و کسب مهارت، حتما اگر آزاد باشد بهتر و بیش‌تر یاد می‌گیرد یا تخیل می‌کند. بنابر این آیه از این بچه‌های آویزان به مادر نیست. ولی مهم این نیست. مهم این است که همین‌طور که نشسته روبه‌روی این پنجره و خیره شده به حرکت برگ‌ها که با باد تکان می‌خورند، من یک‌هو هوس می‌کنم زیر گردنش را ببوسم و آیه با دوتا دندان تازه نیش زده‌اش سعی می‌کند من را گاز بگیرد و هارهار بخندد.

تازگی‌ها هم خودش را شکل این حشره‌هایی می‌کند که روی آب یک حرکت عقب‌جلوی‌ای از خودشان نشان می‌دهند ولی عملا جلو نمی‌روند. روی دست و پاهایش حالت چهاردست و پا می‌گیرد ولی نمی‌تواند برود جلو و لجش می‌گیرد. بعد من باز فکر می‌کنم خب چاره‌ای هم مگر آدم دارد غیر از این‌که بپرد ماچش کند؟ و من چقدر این روزها شگفت‌زده‌ام از سرعت یادگیری بچه‌آدم‌ها، یادگیری حرکات و چیزهای خودبه‌خودی. 

حرف کتاب‌ها بود. همین‌طوری می‌شود که من باید هرجای خانه یک کتاب داشته باشم برای همان چند دقیقه‌ای که وقتم خالی می‌شود و آیه غذایش را خورده و تمیز است و غذای خودمان حاضر است و آیه دارد بازی می‌کند یا خواب است و من آشپز‌خانه‌ را «تقریبا» مرتب کرده‌ام و به این فکر نمی‌کنم که دو تا از اتاق‌های بالا هنوز پر از جعبه است. به ایمیل‌های جواب نداده‌ام و به پی‌گیری کار تحقیقی و آن یکی کار فروشگاهِ فلان هم فکر نمی‌کنم. همان‌طور وسط هر کاری، چند دقیقه، چند صفحه و باز ادامه‌ی کارها.