از روزهای ساده‌ و دلایل واضح

من همیشه برایم سوال بود که چرا خانوم‌های بچه‌دار عکس‌های پروفایل‌هایشان توی فیس‌بوک و اکانت گوگل و یاهو و وایبر و واتس‌اپ و خلاصه جاهای دیگر هم‌راه بچه‌شان است. هزار جور هم تحلیل کرده بودم مسئله را برای خودم. مثلا این‌که خب محبت مادر به بچه‌اش سبب می‌شود بخواهد هویتش این‌طور شناخته شود که بچه‌دار است. انگار این بچه یک‌طور عنصر مهمی است برای آن مادر در معرفی خودش. یا مثلا این‌که گاهی در ژانر مذهبی می‌شد حدس زد که مادر و بچه یعنی این‌که کسی مزاحم نشود؛ با کسی شوخی نداریم. یا چیزهای دیگر که الان یادم نمی‌آید. دیروز فهمیدم مسئله این‌قدرها هم که فکر می‌کردم پیچیده نیست. داشتم دنبال یک عکس جدید از خودم می‌گشتم که بگذارم توی یکی از پروفایل‌ها،‌ بعد زمین و زمان را گشتم و رسما هیچ عکسی پیدا نکردم جز این‌که آیه بغلم است یا بهم آویزان است یا روی پایم نشسته یا کنارم است و غیره. بله. به همین سادگی. گاهی هم شاید آن مادرها می‌خواسته‌اند عکس تکی از خودشان بگذارند ولی بی‌نواها هیچ عکس بی‌بچه‌ای نداشته‌اند از یک زمانی به بعد. 

بعد امروز من و آیه صبح رفتیم خرید. یک هفته نشده که شروع کرده به میوه‌جات و سیفی‌جات و غیره خوردن. رفتم چند قلم میوه و سبزی ارگانیک بخرم که برایش درست کنم. ظهر گذشته بود که رسیدیم خانه. بادام چرخ کردم برای حریره، گذاشتم بپزد. سیب گذاشتم بپزد. سیب‌زمینی شیرین قرمز گذاشتم بپزد ... بادام سر رفت روی گاز - بادام هم مگر سر می‌رود آخر. لجم در آمد باید تمیزش می‌کردم که بتوانم برنج و خورشت ناهار؟ شام؟ را بپزم. 

دور بعدی پوره کردن همه‌ی این‌ها و قوام آوردن حریره بادام و جا انداختن خورشت و دم کردن برنج بود. همه‌ی این کارها هم البته با سر و صدای آیه و شکلک و واروی من. تا همین حالا که ساعت 7:30 عصر است یک‌سره توی آشپزخانه بوده‌ام یا لباس‌هایش را شسته‌ام و تا کرده ام و غیره. 

خنده‌دار است برایم. از یک خودخواهی محض انگار رسیده‌ام به دیگرخواهی محض بدون این‌که اعتراضی داشته باشم. آدم مات می‌ماند این‌همه ساعت داشت در روز پیش از آیه، چه کار می‌کرد دقیقا؟ من البته یادم است درس می‌خواندم و حرص می‌خوردم و گاهی هم دوستی می‌کردم با این و آن.