که نمک‌گیر تو شود هرکس ...

دل که آرام نگیرد و خودش را به این‌ور و آن‌ور سینه بکوبد لابد فرشته‌ای پیدا می‌شود که خبر پریشان‌حالی دلی را با خودش ببرد بالا. بعد آدم به سرش می‌زند با یک سرچ دم دستی اولین لینک حسینیه‌ی شیعه‌ها را باز کند و ببیند امشب، آخرین شب روضه‌ی فاطمیه‌ است و راهش را بکشد برود مراسم. بعد همچین غریب‌وار وارد شود و آدم‌ها آن‌چنان تحویلش بگیرند که انگار صد سال است هر شب آنجا می‌آمده. 

لباس‌هایشان عربی بود زبانشان هم. پیش از این‌که برویم خیال کرده بودیم شاید خوجه باشند. از کجا می‌دانستیم عراقی‌اند، کربلایی‌اند. اسم آیه را که پرسیدند و گفتم فهمیدند عرب نیستم - از لهجه گمانم. شروع کردند فارسی حرف زدن. همه‌شان فارسی می‌دانستند. 

دعاها را با لحن خودشان خواندند. سخنرانی انگیسی بود و عزاداری عربی. و چه محزون و مودب.