تو را در دل‌بری دستی تمام‌ست

باید رمضان باشد تا خیلی چیزها دست‌گیر آدم شود. مثلا شروع کنی قرآن بخوانی و برسی به: 

إِن تَجْتَنِبُوا کَبَائِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَنُدْخِلْکُم مُّدْخَلًا کَرِیمًا (نساء.31)

خیلی هم دل‌نشین. اصلا این ماه رمضانی این دست آیه‌ها مدام جلوی چشم من‌ست. گمانم خطاب آیه به کسانی‌ست که فکر می‌کنند خیلی اوضاعشان وخیم‌ست. آن دو کلمه‌ی آخر آیه البته غوغاست؛ فعلش هم حتی مجهول نیست. دارد صاف و مستقیم حرف می‌زند. (گرچه همه‌ی گره انگار در آن «اجتناب» است.) 

می‌گفت این رحمان و رحیم بودن خدا را ما خیلی دست کم گرفته‌ایم. توجه نمی‌کنیم که می‌گوید «بسم‌الله الرحمن‌الرحیم» قل یا ایها الکافرون .... «بسم‌الله الرحمن‌الرحیم» سئل سائل بعذاب واقع ... انگار که آن تابلوی رحمان و رحیمیت سر در همه‌ چیز هست. 

پ.ن. گفت: یا داود ان عبدی المؤمن إذا أذنب ذنبا ثم رجع و تاب من ذلک الذنب و استحیی منی عند ذکره غفرت له و أنسیته الحفظة و ابدلته حسنة، و لا أبالی، و انا ارحم الراحمین (بحار. ج 6. ص 28/ ترجمه‌ی جواهر. شیخ حر عاملی.ص 188).