از فیس‌بوک و دیگر مصائب

بعد خب مثل همیشه باید بنویسم که این فیس‌بوک چیز مزخرفی‌ست از بُن. من نمی‌دانم ولی چه مرضی‌ست که نمی‌بندمش بروم سر زندگیم و این‌همه هم حرص نخورم بابت متن‌های چرندی که دوست و آشنا به اشتراک می‌گذارند که بیش‌ترش حرف‌های قلابی‌‌ای‌ست منتسب به شریعتی یا ترجمه‌ی سخیفی‌ست از سخنان گهربار فلاسفه و رهبران فلان. از آن بدتر عکس‌های زجرآور سیاه‌پوستان گرسنه‌ی استخوانی‌ست که در پس اشتراکشان هیچ مفهمومی‌ نیست (یعنی شما مثلا در به‌ترین حالت، همان دم می‌گویید آخی و رد می‌شوید). بعد بی‌معنی‌تر از آن، عکس‌های ابر و باد و مه و خورشید و عاشقان دست در گردن هم انداخته و این چیزهاست که چرند محض است معمولا. حالا چه بشود که پیش بیاید دو نفر هم حرف حساب بزنند و عکس‌های خوب شر کنند. از همه‌ی این‌ها هم که بگذریم، خیل عظیمی از آدم‌ها یاد نگرفته‌اند که زندگی آن‌لاین قواعد خودش را دارد. مثلا نباید روی دیوار فیس‌بوک طرف بیایی تبریک خصوصی‌ترین اتفاق زندگیش را بگویی که همه‌ی 500 نفر دوست دیده‌ و نادیده‌اش بفهمند که در کنه زندگی طرف چی می‌گذرد. یا هر کسی که از دستت آمد را روی عکس و ویدئوی بی‌ربط و باربطی تگ کنی. حالا بماند که این میان عده‌ای هم دارند نان همین فضولی در کار و زندگی و عقیده‌ی مردم را می‌خوردند. 

دارم پرت می‌شوم از موضوع. اصلا نمی‌خواستم راجع به فیس‌بوک حرف بزنم. ولی فیس‌بوک شروع یک سری فلش‌بک است معمولا. مثلا پیدا کردن دوستان دبستانی و ذوق کردن و مرور خاطرات بچه‌گی. یا این‌که مثلا من در عکس‌های یکی از دوستانم - که پناه‌جوی کشور‌ی اروپایی‌ست - چهره‌ای آشنا دیدم. بعد یاد آن‌ روز چهارراه پارک‌وی افتادم. گمانم عصر بود. 11 سال پیش. از دانش‌کده سوار تاکسی شده بودم تا زیر پل و از آن‌جا می‌خواستم بروم جردن. آن‌موقع خانه‌ی ما الهیه‌ی بالا بود. الهیه‌ی بالا یک منطقه‌‌ی گیج‌کننده‌ایست بین مدرس و فرشته. همان‌ تپه‌هایی که اولین برج تهران تویش رفت به آسمان. یک پل عابر پیاده‌ روی بزرگ‌راه مدرس هست که جردن را به آن الهیه وصل می‌کند. برایم راحت‌تر بود که بروم جردن و از آن کوچه‌ای که تهش پل بود، از جلوی خانه‌ی دکتر حبیبی - که همیشه‌ سرباز داخل کیوسک دم درش بی‌حوصله بود - بروم سمت خانه. تا این‌که همه‌ی سربالایی‌های 90 درجه‌ی فرشته‌ و الهیه را گز کنم تا نفسم ببرد، راهش هم کم‌تر بود شاید.

خلاصه آن‌روز هم داشتم تاکسی می‌گرفتم برای جردن که پسره‌ی کنار دستی‌ام که تا همان لحظه متوجهش نبودم گفت:‌ اِ بچه جردنی؟ من برگشتم ببینم کی بود این که این‌همه پسرخاله درآمد یهو. آها. همین پسره بود که حالا توی عکس‌های فیس‌بوک رفیقم است. هم‌دانش‌کده‌ای بودیم. هم‌ورودی. سر یک سری مباحث مجله‌ای و سیاسی و نمی‌دانم چی، یکی دوبار هم‌صحبت شده‌بودیم ولی همه‌ی این‌ها برای من دلیل نمی‌شد که طرف وسط خیابان فکر کند من بچه‌ی جردنم. بچه‌ی جردن بودن یک چمدان مفهوم و برچسب هم‌راهش بود و من نمی‌خواستم آن‌ها را بار خودم کنم. آن‌جایی هم که ما ایستاده بودیم مسیر تاکسی خیلی جاها بود - مثلا هفت‌تیر گمانم - و من دقت نکرده‌ بودم که طرف دارد به کدام مسیر می‌رود. فرقی هم نمی‌کرد البته چون من خیال نداشتم اطلاعات اضافی به کسی بدهم. برگشتم با نگاه تلخ و بیش از حد جدی گفتم: نه (یعنی این فضولی‌ها به تو نیامده). چهار سال با هم هم‌دانش‌کده ماندیم ولی گمانم هیچ وقت دیگر پیش نیامد سلام و علیکی داشته باشیم. حالا من یک‌هو وسط عکس‌های «ش» یادم می‌آید او را و این‌که دلم نمی‌خواست بچه‌ی جردن باشم. ولی چرا آن‌قدر تلخ جواب دادم؟