گزارش کار:‌ شرینی عید

دست‌هام بوی کره و آرد و پودر قند می‌دهد. کمی هم وانیل و هل و زعفران. یادم نمی‌آید تا به حال شیرینی برای عید پخته باشم؛ این بار اول است. دیشب خمیر شیرینی نخودچی را درست کردم و گذاشتم توی یخچال. نوشته بود باید یک روز بماند بعد قالب بزنی. امروز از صبح خمیر شیرینی کره‌ای و شیرینی خشک خامه‌ای درست کردم. باز گذاشتم توی یخچال. گفته بود باید دو سه ساعت بماند. الان دم غروب است. شیرینی نخودچی‌ها را قالب زدم، چهارپر و قلبی، گذاشتم توی فر. شیرینی‌ پختن برایم خوب است. حوصله می‌خواهد؛ نه. باعث تمرین حوصله می‌شود. اندازه‌ها باید دقیق باشد وگرنه خمیر شل‌تر و سفت‌تر از چیزی که باید می‌شود و باید صبر کنی خمیر یواش یواش خودش را بگیرد. بعد دوباره بازش کنی. هی وردنه بکشی، صاف و صوف. قالب بزنی. بگذاری توی فر و همان بیست دقیقه صد بار بروی زل بزنی به پنجره‌ی فر که ببینی دارد چه شکلی می‌شود شیرینی‌ها. 

به شیرینی‌های نخودچی اصلا امیدوار نبودم. یعنی من طبق دستور پیش رفتم، مو به مو ولی آخر سر خمیرش یک‌طور نامنتاسبی از آب درآمد. هنوز خیلی پودر بود. بهش روغن اضافه کردم. ورز دادم به‌تر شد. حالا مزه‌‌اش خوب است ولی بافتش به آن سبکی که باید باشد نیست. شیرینی‌های خشک خامه‌ای ولی خیلی خوب شد. شاید کمی جا داشت که پودر قندش را کم‌تر می‌ریختم. قالبش شکل برگ افراست، رویش هم زعفران و پودر بادام ریختم.

شیرینی‌های کره‌ای را همین الان قالب زدم و چیدم روی سینی و حالا توی فر است. کمی بی‌دقتی کردم، آردش کمی زیاد شد، خمیر شکننده شد، مخصوصا آن قسمتش که پودر کاکائو داشت برای این‌که دورنگ شود. می‌خواستم رول‌ش کنم و برش بدهم و شطرنجی بشود و از این بازی‌ها. ولی نشد. خمیر‌ها را یک‌طوری که زیاد مخلوط نشود، با هم ورز دادم و قالب زدم. پروانه‌ای و قلبی. 

پ.ن. حالا بعد از سه روز مراسم شیرینی‌پزی من تمام شده. سه سینی بزرگ و دو سینی متوسط شیرینی خشک ریز. سهم چندتا از دوستانم را هم کنار گذاشتم که آخر هفته ببریم برایشان.