آن فمنیزم آمیخته به مذهب!

دیشب بعد از این‌که 48 ساعت تمام از دست استادم حرص خورده بودم و هیچ‌کدام از سلول‌های بدنم درست و آدم‌وار عکس‌العمل نشان نمی‌دادند، ولو شدم روی مبل هال. وحید داشت با تلفن حرف می‌زد. یادم افتاد می‌خواستیم سانس 10:30 برویم سینما یک انیمیشن خنده‌دار ببینیم، ساعت ولی 10:20 بود و اصلا از در خانه بیرون رفتن مثل فحش بود در آن باد سردی که می‌آمد و برف و یخ. از همان‌جا که نشسته بودم توی ذهنم داشتم سی‌دی‌هایی که توی سبد چوبی کنار تلویزیون بود را ورق می‌زدم؛ یادم نمی‌آمد چی‌ها را ندیدم هنوز. وحید که تلفنش تمام شد یاد «ورود آقایان ممنوع» افتادم. اصلا گذاشته بودم یک شب باهم ببینیم این را. گفتم ورود آقایان ممنوع را می‌گذاری ببینیم؟ سی‌دی را گذاشت توی دستگاه و خودش رفت خنزرپنزر بیاورد بخوریم. لواشک شیرین خانگی آورد و یک ظرف نصفه‌ی آلوچه‌ی تواضع، نارنگی و پرتقال و گریپ‌فروت هم روی میز بود. تبلیغات فیلم را رد کردم و چراغ‌ها را خاموش کردیم. وحید هی نوارهای باریک از لواشکه می‌برید و می‌داد به من؛ خوش‌مزه نبود. دوست نداشتم. گفتم: دیگه نمی‌خورم؛ آلوچه خوردم که مزه‌ی قبلی یادم برود. 

فیلم ولی خوب بود. مدام یاد دبیرستانمان می‌افتادم که سال آخر معلم‌های تست عربی و زبان و اقتصاد و ریاضی و نمی‌دانم چی‌ِ دیگر از قلم‌چی می‌آمدند و این بی‌سابقه بود در مدرسه‌ی ما. همه‌ی این‌ها هم از آن‌جایی آب می‌خورد که ما باید به‌ترین رتبه‌ها را می‌داشتیم در کنکور، حتی در رقابت با شاخه‌ی پسرانه‌ی مدرسه‌مان. برای همین آمدن آن معلم‌ها مباح اعلام شده بود ولی عکس‌العمل‌ها خام و شتاب‌زده بود اغلب. اصلا یک زنگ مخصوص گذاشته بودند برای وقتی که این معلم‌ها وارد می‌شدند. صدای آن زنگ که می‌آمد، همه باید می‌چپیدند توی کلاس‌ها یا سالن نماز و یکی از عوامل دفتر هم معلمه‌ را اسکورت می‌کردند تا کلاس ما. توی راه‌رو‌ها هم یکی دو تا ناظم و معاون می‌ایستادند که یک وقت کسی بی‌حجاب آن وسط‌ها پیدایش نشود. بعد این‌طور هم نبود که فقط مثل مترسک بایستند، یک‌بند فریاد می‌کشیدند:‌ خانوم‌ها مرد!‌ مرد! و ماها این‌قدر مسخره‌بازی در می‌آوردیم و می‌خندیدیم از این حرکتشان که. البته تعریف حجاب هم مقنعه و چادر بود وگرنه که ما اصولا در مدرسه روسری‌های سفید سر می‌کردیم چون بقیه‌‌ی ساختمان‌ها مشرف بودند به حیاط ما. توی ساختمان ولی دل‌به‌خواه خودمان بود؛ فقط مدیر و معاون از این‌که روسری دور گردنمان باشد منتفر بودند یا باید بر می‌داشتیم یا باید سر می‌کردیم. خلاصه که همیشه‌ هم یکی از معلم‌های خانوم توی کلاس‌مان می‌نشست وقتی معلم‌های قلم‌چی می‌آمدند. یکی دوبار یادم است که کسی از معلم‌های خودمان نیامد و بعدش غوغایی به پا شد چون که دختر‌ها زیادی با معلم مرد گرم گرفته بودند و از این حرف‌ها. یک معلم عربی‌ای هم بود که کلا از وقتی می‌رسید توی کلاس رویش را می‌کرد به تخته و تست می‌نوشت و حل می‌کرد و بعد هم بی‌آن‌که به ما نگاه کند از در می‌رفت بیرون. فکر کنم خیلی خوب برایش توضیح داده بودند که رو سمت ما برگرداندن همانا و به سرنوشت معلم اقتصاد دچار شدن همان؛ طرف را نه‌تنها از مدرسه‌ی ما بیرون کردند بلکه در هیچ موسسه‌ای دیگری هم پیدایش نشد. خلاصه که فیلم خیلی خوب این فضای بی‌خیالانه‌ی بچه‌مدرسه‌ای‌ها و حساسیت‌های (اکثرا) نابه‌جای* مدارس دخترانه را تبدیل به طنزی با ریتم تند کرده بود؛ آن فضای مذهبی آمیخته به حس‌های فمنیستی را. 

* من البته منکر وظیفه‌ی مدارس مذهبی در حفظ حریم‌ها نیستم. منتها شیوه و روش خنده‌دار بود و پر از کژکارکرد. راه‌حل به نظرم آموزش مهارت‌های ارتباطی‌ست و مدیریت احساس و زاویه‌ی دید که به نظرم خود کادر مدارس هم اغلب این‌چیزها را بلد نیستند.