بیا که آتش صیاد، از زبانه بیفتد

تمام دیشب، یکی در گوشش زمزمه کرده «نشان گرفته دلم را، کمان ابروی ماهی». و این "کمان ابروی ماه" بین خواب و بیداری نگهش داشته بود تا خود صبح. چاره‌ای نیست، گاه رفتن است باز؛ «خدای را که مبادا دل از نشانه بیفتد».

پ.ن: مخاطب عام -- و حتی خاص -- ندارد این نوشته. برای من نخ است. همین.