او درست آن سر کره‌ی خاکی است

کسی که بعد از سالها می آید و سلام گرمی می فرستد برایت -- هر چند که چراغ تو خاکستری است -- از میان آن همه اسمی که کنار صفحه ایمیلت وجود دارد، لزوماً کارش جایی گیر نکرده، برای دانشگاهی دور و بر تو نمی خواهد اپلای کند، اطلاعات تحصیلی/ تفربحی/ مهاجرتی/ مالی/ اداری لازم ندارد، حتی درباره‌ی ویزای دانشجویی و توریستی هم نمی خواهد ازت سوال کند، نمی خواهد برایش تافل ثبت نام کنی، نمی خواهد متنی را برایش ترجمه‌ی روان کنی، ایمیل و آدرس کسی را هم نمی خواهد از تو بگیرد، سرت هم نمی خواهد غر بزند بابت نوشته هایت. آمده سلام کند بعد از مدتها. آمده بگوید ایران بوده تا همین چند روز پیش و چقدر جای همه‌ی ما خالی بوده. کمی هم از دوستان مشترک بپرسد و حال و احوال کند. آمده یادت بیندازد هنوز اینطور آدمهای نرم خوشی‌آور هستند، هرچند دور از دسترست.

پ.ن. من با انجام هیچکدام از کارهایی که گفتم برای دوستان مشکلی ندارم، تا جایی که بتوانم کمک می کنم اگر کاری از دستم بربیاید. ولی فرق است دیگر ...