فِى تَرْکِ دُعَاءِ النَّاسِ*

این شبها دوستانمان حرف های خوب زیاد زده اند برایمان. ولی این روایت از یکشنبه شب که شنیده امش مدام در خواب و بیداری در ذهنم چرخیده است:

مـُحـَمَّدُ بـْنُ یـَحـْیـَى عـَنْ أَحـْمـَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ أَبِى إِسْمَاعِیلَ السَّرَّاجِ عـَنِ ابـْنِ مُسْکَانَ عَنْ ثَابِتٍ أَبِى سَعِیدٍ قَالَ قَالَ لِى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا ثَابِتُ مَا لَکُمْ وَ لِلنَّاسِ کُفُّوا عَنِ النَّاسِ وَ لَا تَدْعُوا أَحَداً إِلَى أَمْرِکُمْ فَوَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ أَهْلَ السَّمَاءِ وَ أَهـْلَ الْأَرْضِ اجْتَمَعُوا عَلَى أَنْ یُضِلُّوا عَبْداً یُرِیدُ اللَّهُ هُدَاهُ مَا اسْتَطَاعُوا کُفُّوا عَنِ النَّاسِ وَ لَا یـَقـُولُ أَحـَدُکـُمْ أَخِى وَ ابْنُ عَمِّى وَ جَارِى فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَیْراً طَیَّبَ رُوحـَهُ فـَلَا یـَسـْمَعُ بِمَعْرُوفٍ إِلَّا عَرَفَهُ وَ لَا بِمُنْکَرٍ إِلَّا أَنْکَرَهُ ثُمَّ یَقْذِفُ اللَّهُ فِى قَلْبِهِ کَلِمَةً یَجْمَعُ بِهَا أَمْرَهُ

اصول کافى، جلد 3، صفحه 302، روایة 2

ثـابـت ابـى سـعید گوید: امام صادق (ع) به من فرمود: شما را با مردم چه کار؟ از مردم دست بـداریـد و هـیـچـکـس را بـه مـذهـب خـود نـخـوانـیـد، بـه خـدا کـه اگـر اهـل آسـمـان و اهـل زمین تصمیم گیرند که بنده اى را که خدا هدایتش را خواسته گمراه کنند نتوانند، از مردم دست بدارید، و هیچکس از شما نگوید: این برادر من است، پـسـر عـمـوى مـن اسـت، هـمـسـایـه مـن اسـت، زیـرا هـرگـاه خـداى عـزوجـل خـیـر بنده اى را خواهد، روحش را پاکیزه کند، آنگاه هر خوبى را بشنود بشناسد و بپذیرد و هر زشتى به گوشش رسد انکار کند، سپس خدا در دلش کلمه اى افکند که به سبب آن کـارش را فـراهـم سـازد.

* باب "دعوت نکردن مردم" بابی است در اصول کافی. جلد 3