Unknown

این ساعت ها که می گذرند من را نا آرام تر می کنند. غم رفتن پیرمرد، سرب وار در سلول هایم رکود می کند؛ سنگینم کرده است از صبح. از بس چشم دوخته ام به این صفحه و هر چه دیگران نوشته اند در سوگ او را خوانده ام که عضلات چشم هایم دیگر تاب باز ماندن ندارند. حالا هم بروم بخوابم که چه؟ بروم بخوابم و پیرمرد را در خاک بگذارند و تا آخر عمر به خودم نهیب بزنم که دیدی؟ آنشب که او رفت تو خواب بودی. مثل همین دیشب. دیشب من تا 2 صبح اخبار و وبلاگ می خواندم. دنیا امن و امان نبود ولی اینطور هم نابسامان نبود. صبح که بیدار شدم همه چیز زیر و زبر شده بود. 

×

دیشب این چند خط را نوشتم و پستش نکردم. یادم نیست اصلاً کی خوابم برد. صبح وقتی وحید رفت هنوز خواب بودم. دم ظهر توی مطب دکتر نشسته بودم و به هزار و یک علت درد این روزهایم فکر می کردم که وحید زنگ زد و نگران بود. می گفت تمام دیشب بدنت تکان های عصبی داشت؛ چند بار صدایت کردم جواب ندادی حتی ...

پ.ن:‌ امشب ختم الرحمن داریم برایش پیش از مراسم عزاداری محرم