تسلیتی برای خودمان

چه سال عجیبی است امسال برای هم‌نسلان من. هم‌نسلان من که در روزهای ملتهب انقلاب و جنگ یا نبوده اند یا اینقدر کوچک بوده اند که چیزی یادشان نمی آید از برافروختگی آن روزها. ما با رسانه ها و نظام آموزشی بعد از انقلاب بزرگ شدیم. خاطرات نسل پیش از خودمان را شنیدیم ولی آنچه آموختیم بنایش بر خاطره ها و حرف های آنها نبود. همان سالها بود که فهمیدیم بعد از انقلاب عده ای ساز مخالف زدند و از آنجایی که 99 درصد جمهوری اسلامی رای آورده بود چه کسی جرئت داشت چپ نگاه کند به نظامی که داشت شکل می گرفت و پایه هایش را از نو می ساخت. از آن سالها اسامی زیادی به خاطره های ما اضافه شد. آنهایی که ترور شدند آنهایی که ترور کردند، آنهایی که شهید شدند آنهایی که کم کم از سیستم کنار گذاشته شدند، کشته شدند، آنهایی که فرار کردند، آنهایی که حصر شدند ... آنهایی که حصر شدند.

خانواده من نه اصفهانی بودند نه هیچ کدام مقلد آیت الله منتظری -- و این دو فاکتور هم‌محلیت و خانواده نقش موثری در افزایش آگاهی غیر رسمی نسل جدید هر خانواده ایفا می کنند. آیت الله منتظری را من دیر شناختم؛ آن زمانی که یاد گرفتم حرف های دیگری غیر از آنچه در سیستم رسمی آموخته ایم هم وجود دارد. حرف هایی که گفتن و شنیدنش برای عده ای گران تمام می شد. آن زمانی که فهمیدم تاریخ یک پدیده سیمانی با تعریف واحد نیست. تاریخ ابعاد مختلفی دارد که از دریچه های متفاوت قابل تحلیل است. تاریخ چیزی نیست که عده ای روایتش کنند و تبدیل شود به "این است و جز این نیست". امسال من و هم‌نسلانم صاحبان نامهایی را شناختیم که پیش از این فقط شنیده بودیمشان. شنیده هایمان گرچه کم نبود ولی کفاف قضاوت هایمان نبود بس که همه یک سویه و غرضمند بود. امسال سال باز تعریف عناصر هویتی هم‌نسلان من بود.  

پ.ن: کاش اینهمه بیمناک نبودم از تحلیل گفتمان این پیام تسلیت.