اعتراض

حالا از همه ی سال، همین امشب تو باید بروی سفر؟ همین امشب باید من روی پله های پاگرد اتاق ها بنشینم و تو را از بالا نگاه کنم؟ همین امشب باید تو ساکت را زمین بگذاری و بند کفشت را گره بزنی و نبینی که من دارم نگاهت می کنم؟

بعد من از پله ها آنقدر یواش یواش می آیم پایین که راننده ای که یک لنگه پا ایستاده پشت در تا تو را خبر کند دندانهایش از سرما تریک تریک به هم بخورد و هیچ کدامتان هم ندانید که من دارم مخصوصاً خداحافظی ام را با تو لفت می دهم که تو توی چشم هایم ببینی امشب نباید می رفتی. امشب وقت سفر کاری رفتن نبود.