Cairo Time

خوبی اش همین است که نمی توانی پیش بینی اش کنی. همین طوری است که دوست داشتنی می شود اصلاً. دخترک تمام مدت روی صندلی کنار من توی سالن سینما وقتی Alexander Seddig را می دید بالا پایین می پرید که «این چرا اینقدر خوشگله؟» منم مدام یاد آوری می کردم که «بدک نیست؛ ولی این همه بالاپایین پریدن نداره». یعنی نیم ساعت آخر فیلم رسماً چشم هاش را می بست که نبیند این بشر را بس که داشت خوشش می آمد ازش. در عوض خوب با هم پیچ خوردیم توی کوچه بازارهای قاهره. خوب که می گویم یک کیفیت نسبی منظورم است که با حس شدید آرزوی دیدن مصر قاطی می شود و اسمش می شود خوب وگرنه فیلمش آش دهن سوزی نبود. یک طوری بود که از همان اولش می فهمیدی آخرش این مردک باید پایش را از گلیم جولیت بکشد بیرون -- این فیلم هم یک جولیت لبخند به لب داشت؛ ولی نه به عمیقی لبخند جولیت لاست --. زندگی است دیگر، تعهدها و قانون و قواعد خودش را دارد. همین می شود که زورنیتزا ای که از اول فیلم داشت حرص می خورد که این دوتا بشر چرا وقتی دلشان این همه برای هم ضعف می رود اقلاً یک بار همدیگر را نمی بوسند، هیچ جوره زیر بار نمی رود که ازدواج ممکن است -- فقط ممکن است -- خیلی هم قرارداد مزخرفِ به درد نخوری نباشد. آخرش هم اینکه پا نشوید هلک و هلک بروید یک جای دنیا مخصوصاً خاورمیانه، مخصوصاً تر مصر، که یک هو دچار crash بشوید و خدای نکرده زندگی بسامانتان با یک ساعت قایق سواری روی نیل و یک کم صخره نوردی برای بالا رفتن از اهرام و یا حتی خیابان گردی بی هدف، متلاشی شود.