خوب بود بدفرم

با برادران کوئن می شود به عمق مسخرگی روابط پیچ پیچ و معادلات نامتعادل جامعه ی مدرن خندید حتی اگر یک فریم خنده دار از سر تا ته فیلم وجود نداشته باشد.

یعنی کلی فکر کردم تا یادم آمد کی بود که یک نکته ی دلچسب نوشته بود راجع به این فیلم: "تا حالا فیلمی ندیده بودم که از حماقتِ شیرینِ چهره‌ی Brad Pitt بهره برده باشد، چه برسد به این که هم‌زمان شهوانیتِ کم‌عمقِ George Clooney را هم کشف کرده باشد!"

بعد دقت کردی همه توی این فیلم زیر نظرند در دو سطح. سطح اول خیلی بالاست جایی میان آسمان که فیلم از آنجا شروع می کند به فرورفتن در لایه های زیرین روابط آدمها و آخرش هم باز می گردد همان بالا. سطح دوم بین خود آدمها است. همه جا دوربین هست. همه جا بپّا هست. همه دارند زاغ سیاه کس دیگری را چوب می زنند.