به خاطر بسپار

این پست حکم آن نخی را دارد که دور انگشت گره می زنند تا از یاد نرود چیزی که باید بماند سفت و محکم در خاطر.

پ.ن. لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ. (بلد:4)

بعد از سفر

آدمی که من باشم از سفر بر‌گشته و این صفحه را باز ‌کرده و می‌بیند دستی‌دستی یک ماه است چیزی ننوشته. حالا باید انتخاب کند بین جدی گرفتن نگاه چپ‌چپ و دهان تا خرخره باز و پر 4 تا چمدان 32 کیلویی‌ که محتویاتشان باید در اسرع وقت جا‌به‌جا شود و نوشتن این همه تصویر و حرف در گلو مانده. 

پ.ن.‌من انتخاب نکردم؛ تسلیم نگاه‌ غضب‌آلود چمدان‌ها شدم.