کهیر

نشسته ام در سالن غذا خورى دانشگاه؛ خسته و داغون. در ٤٨ ساعت قبل شاید ٤ ساعت خوابیده باشم. بدن آیه براى اولین بار به چیزى حساسیت نشان داده و از فرق سر تا سر انگشتهاى پایش کهیر زده. صورتش کاملا تغییر شکل داده و ورم کرده. دلم پاره مى شود نگاهش که مى کنم. همه ى دیشب را در بیمارستان بچه ها بودیم. دکتر گفت شاید از داروست، شاید از غذا، شاید ویروس. داروهایى که تجویز کرد انگار بى اثر بوده اند در این ٢٤ ساعت. 

من کلاس داشتم دانشگاه، فردا و پس فردا هم دارم ولى گمانم باید کنسلشان کنم. امروز وقت خوابش سپردمش به وحید و آمدم بیرون. باید چندساعت درس بخوانم و مشق هاى دانشجوهایم را نمره بدهم بعدش وحید و آیه مى آیند که باز برویم بیمارستان. 

خدا آدم را از جانب بچه اش امتحان نکند؛ من یکى که کم مى آورم.