قَد أقبَلَ إلَیکُم شَهرُ اللّه ِ بِالبَرَکَةِ وَالرَّحمَةِ وَالمَغفِرَةِ*

متن خطبه‌‌ى شعبانیه‌‌ را که مى‌‌خوانم حس شعف عمیقى توى دلم مى‌‌دود. چه مناسک دل‌‌پذیرى دارد این زندگى دین‌‌دارانه. گرچه کم یاد گرفته‌‌ایم واقعا زندگیش کنیم. از همین دیروز پریروزها پروفایل دوستان مسلمان غیرایرانیم پر شده از عکس‌‌ها و تبریک‌‌ها. نه‌‌که دوستان ایرانى تبریک نگفته باشند ولى فرقش این است که (حداقل چیزى که از ظاهر امر پیداست) در بقیه‌‌ى جوامع کمابیش غیر مسلمان‌ها و آن‌ها که به احکام عملى دین عمل نمى‌‌کنند، احترام بیشترى براى این ماه قائلند تا جامعه‌‌ى ما. این را از برخوردهایشان نتیجه گرفته‌‌ام. مثلا وقتى روى فیس‌‌بوک اعلام مى‌‌کنند رمضان شده انواع تبریک‌‌هایى است که سرازیر مى‌‌شود سمتشان از انواع آدم‌‌ها. یا وقتى سفره‌‌ى افطار پهن مى‌‌شود، روزه‌‌دار باشى یا نه، حجاب داشته باشى یا نه، نمازخوان باشى یا نه، اصلا مسلمان باشى یا نه، به مهمانى دعوتى و باید بنشینى پاى سفره اطعام شوى. راه دور چرا؟ چندین‌بار پیش آمده من روزهاى اول ماه مبارک از خانه رفته‌‌ام بیرون و همین خارجى‌‌ها ازم پرسیده‌‌اند رمضان شروع شده و بعد تبریک گفته‌‌اند. یک‌‌طورى برایشان جا افتاده که همه به ضیافتى بزرگ دعوتند. (گرچه چشم‌‌هایشان گرد مى‌‌شود از این ١٨ ساعت- و بلکه بیشتر-  بى‌‌آب و غذایى.)

جامعه‌‌ى ایرانى کمى دور است از این فضا به گمانم. بس‌‌که ما تند رفته‌‌ایم و خودمان حرمت نگه نداشته‌‌ایم و هى روزه‌‌داریمان را به رخ این و آن کشیده‌‌ایم. این را از عکس‌العمل‌ها مى‌گویم. یک عده‌اى به هر دلیلى روزه نمى‌گیرند چقدر باید زجرکش شوند از دین‌داری ما؟ از آن‌طرف هم غیر روزه‌ه‌داران واقعا حد اخلاقی جامعه را هم رعایت نمی‌کنند ظاهرا و گاهی رفتار‌های سرزنش‌آمیز و معاندانه بسیار آزاردهنده‌است.

یک نکته‌ى دیگر هم این است که ما بلد نیستیم به نسل بعدمان درک لذت این جشن بزرگ را بچشانیم. دیده‌اید براى عید نوروز، هفت‌سین مى‌چینیم یا براى تولد خانه را تزئین مى‌کنیم؟ به همین سادگى مى‌‌شود رمضان را تبدیل به یک خاطره‌‌ى لذت‌‌بخش کرد براى بچه‌‌ها. حالا با به کار بردن عناصر بومى و دینی. این پدیده‌ را من این‌جا دیده‌ام. دوستان مسلمانم براى رمضان خانه‌هایشان را تزئین می‌کنند و فضا را تغییر مى‌دهند. بیش‌تر هم به مسجد مى‌روند و اغلب باهم افطار مى‌کنند و بچه‌‌هایشان از دور هم جمع شدن‌‌هاى اینطورى لذت مى‌برند. مخصوصا این‌که پدر مادرهای جمع و مسئولان مسجدها برنامه‌ریزی می‌کنند برای گعده هاى ترتیل قرآن و کاردستی‌سازی و برنامه‌های مرتبط دیگر برای بچه‌ها در طول این ماه. خلاصه نمى گویم ما نداریم این چیزها را ولى هنوز مانده تا یاد بگیریم که چطور مزه‌ى رحمت را به خودمان و بقیه بچشانیم. 

این عکس تزئینات خانه‌ی صبرینا - دوست صوفی‌م- است

* از این‌جا