کشف و شهود میان زمستانی

به مناسبت رسیدن ربیع‌الاول رفتیم یک میوه‌ی جدید جستیم که مذاقمان یک کم هیجان‌زده شود. موفقیت آمیز بود تلاشمان. یک میوه‌ای خدا دارد توی این دنیا به اسم توت طلایی که چند بار دیده بودیمش ولی نمی‌دانستیم چطور می‌خورندش. حالا خریدیم -- و بدون گوگل کردن-- خوردیم و محظوظ شدیم. ظاهراً از میوه‌های نیم‌کره‌ی جنوبی است؛ شیلی، کلمبیا، اکوادر، پرو و افریقای جنوبی.

اگرچه که گفته‌اند جزو خانواده‌ی صیفی‌جات است و اگر توی این غلاف نازک پاییزیش نباشد، فکر می‌کنی لابد از این گوجه گیلاسی هاست ولی مزه‌اش چیزی بین نارنگی و تو‌ت‌فرنگی است. ترش و ملس توتی هم‌راه با ته مزه‌ی مرکباتی و دانه‌های ریز. بوی بامزه‌ای هم دارد، شبیه آن دسته از عطرهای Estée Lauder است که بوی تابستان می‌دهند (شاید این مثلاً).