آن که یافت می نشود

یک مفهومی هست توی جامعه شناسی به نام "تخیل/بینش جامعه شناسانه". گمانم اولین بار میلز به کار برده این اصطلاح را. معنی اش این است که یک جامعه شناس چیزی فراتر از رویداد در حال وقوع را می بیند. بینش جامعه شناسانه به فرد کمک می کند که از درون اتفاقات عادی زندگی معنای روابط پیچیده ی انسانی را فهم کند و تاثیر جزئیات کنش و واکنش ها را بر ایجاد الگوهای سازمان مند پیدا کند. 

دو هفته ی پیش به بچه های سال اولی که درس مبانی جامعه شناسی دارند مشق داده بودیم که یک اتفاق روزمره را انتخاب کنند و از بینش جامعه شناسی استفاده کنند و 2 صفحه برایمان بنویسند که بشود 10درصد از نمره ی آخر ترمشان. بعد من الان 2 هفته است جسته گریخته دارم نوشته های این 204 نفری را که توی گروه من هستند می خوانم و در عجبم از این همه ای که ما توضیح دادیم و مثال زدیم و حتی نمونه متن برایشان گذاشتیم و اینها باز نفهمیدند ما دقیقاً چه می خواهیم. امشب باید نمره هایشان را رد کنم و مثل لوکوموتیو تا خود صبح باید بخوانم و بخندم. ولی انقدر خوش می گذرد وقتی وسط یک مشت قصه پردازی -- یک عده فکر کرده اند تخیل جامعه شناسی یعنی قصه ی تخیلی -- یکباره متنی پیدا شود که طرف واقعاً فهمیده باشد موضوع از چه قرار است و اینکه پیتر برگر منظورش از seeing the general in the particular and seeing the strange in the familiar این نیست که لاطائلات ببافی در توصیف روزمره هایت.