Lift me like an olive branch

دیده ای چه حالی می دهد وقتی چیزی را دوست داری فقط برای خودش؟ دیده ای چقدر کیف می کنی وقتی آهنگی را می شنوی و یاد هیچ کس خاص و هیچ موقعیت زمانی و مکانی خاصی نمی افتی و فقط از خود خود موسیقی سر ذوق می آیی. دیده ای چقدر لذت دارد وقتی پس از سالها کشف کنی هنوز این ریتم را دوست داری حتی بیش از گذشته و چه حس خوبی است وقتی می بینی هنوز می خواند. لئونارد کوهن را به خاطر همین چیزها دوست دارم. همین که مزه ی هیچ چیز نمی دهد جز خودش را. اصلاً یک طوری اوریجینال باقی مانده. مثل بقیه ی آهنگ ها و ریتم های دیگر نقاب خاطره ندارد. خود خودش است. دوستش دارم چون فکر کنم تنها کسی است که صدای یک نواختش عوض خسته کردن سر شوق می آوردم. دوستش دارم چون می داند چه می خواند و این را به تو هم می فهماند. دوستش دارم چون این همه سال نبودنش باعث شد برای من و نسل من نوستالژی نشود و خودش بماند و یاد هیچ چیز را برایمان زنده نکند جز "صدای صاف و براق" خودش که با اینکه "این روزها خط و خش دارد" ولی به شدت دوست داشتنی است و به دل می نشیند.